Stijn Van de Voorde startte anderhalf jaar geleden met De Popcast van de Week. Sindsdien praat de StuBru-DJ elke week met een gast over wat hem opviel in de muziekwereld en geeft hij een op onbeholpen, maar behaaglijke manier inkijk in zijn eigen muziekbeleving. De gasten variëren sterk, enkele vaste gezichten keren regelmatig terug. Zo is Otto-Jan Ham – die onlangs ook de documentaire ‘Hi my Nime is Jonny Polonsky’ uitbracht op Canvas – regelmatig aanwezig als sidekick, maar ook Lennert Coorevits van de band Compact Disk Dummies is dikwijls van de partij.
De Popcast van de Week is in de eerste plaats een muziekprogramma met een zeer jongensachtig karakter. Als radiomaker en tv-presentator had Stijn Van de Voorde al een ongedwongen, licht naïeve stijl, en hij heeft altijd dat gefascineerde en enthousiaste kantje behouden. Zijn docureeksen zoals Studio Ibiza of Great! Britain op Canvas en VRT NU zijn daar een voorbeeld van.
In De Popcast van de Week is dat niet anders, integendeel. Samen met zijn gast gaat Van de Voorde op ontdekkingstocht doorheen de muziekwereld op een vertederend naïeve wijze. Zo bespraken Ham en Van de Voorde het evenement ‘I Want to Dance Again’ van Studio Brussel, en stellen het alternatief ‘I Want to Fight Again’ voor, om vervolgens voor 20 minuten door te mijmeren over hoe goed ze konden vechten op fuiven.
In een aflevering van drie weken later bespreekt Van de Voorde het fenomeen van de biografische artiestenfilms over legendarische muzikanten. Hij besluit dat films als ‘Bohemian Rapsody’ – over Queen – nooit de artiest goed konden portretteren, en dat de show van Cirque du Soleil over The Beatles toch wel de beste ervaring was.
Ondanks de luchtigheid en het frivole karakter van de podcast gaat Stijn Van de Voorde zware thema’s niet uit de weg. Samen met zijn gasten bespreekt hij enkele heikele punten binnen de muziekwereld, zoals het vraagstuk of je nog naar artiesten mag luisteren die zware feiten op hun kerfstok hebben staan of uitgesproken politieke meningen hebben. Van de Voorde vormt wel nooit een mening, maar vraagt die aan zijn gasten over of laat een conclusie in het midden.
Stijn Van de Voorde wil voornamelijk een discussie starten, ook na de podcast met zijn publiek. Over sommige onderwerpen is hij van mening dat een publiek debat noodzakelijk is. Dat de twee presentatoren het debat niet voeren binnen het uur, is een meerwaarde voor het programma. Het is geschikter binnen de context om de luisteraar te blijven entertainen – waar hij met verve in slaagt – dan zware maatschappelijke thema’s tot op het bot uit te praten, zonder dat de luisteraar zijn mening kan delen.
Een luisteraar waar verder overigens weinig rekening mee gehouden wordt. Naast de maatschappelijke discussies is de podcast een hoop gekeuvel onder vrienden zonder dat daarbij een brug wordt geslagen naar de luisteraar. Bij wijlen is die meer supporter van een voetbalwedstrijd of toehoorder van een theatervoorstelling, dan effectief deelnemer – zij het dan achteraf – van een gesprek over muziek.
Soms kan die theatervoorstelling ook repetitief overkomen. Er komt steevast een sterfgeval aan bod, met daaropvolgend tien minuten lof en weetjes over de gestorven artiest en zijn projecten. Van de Voorde werkt een lijstje af met gespreksonderwerpen, en een sterfgeval is daarbij een iets te makkelijke keuze. Ook de ongezonde fascinatie voor rockartieste Phoebe Bridgers is aandoenlijk, maar te sterk aanwezig.
Van de Voorde sluit elke aflevering af met een nummer, dat in lijn ligt met de aflevering. Een welkome maar noodzakelijke aanvulling na een uur gebabbel over muziek, want ook dat ontbrak hier af en toe. Anders dan bij bijvoorbeeld de podcast van de Australische zender Triple J komt de besproken muziek niet of in korte fragmenten naar voor. Voor een muziekpodcast lijkt muziek een must, maar daar is Van de Voorde dus van afgestapt.
Over het algemeen is De Popcast van de Week een luchtig en aangenaam uurtje gekwezel over de muziekwereld. Het staat de luisteraar toe zich te verdiepen in een diverse wereld, en samen met Stijn en zijn gast die naïeve ontdekkingstocht te beleven. Voor een muzikale leek is het dan ook een snelcursus in popmuziek, maar ook voor de geroutineerde luisteraar is het bij momenten een eye opener.
De Popcast van de Week is te beluisteren via Spotify, de Apple Podcasts en de website van Studio Brussel,