‘Buongiorno signore, come sta?’ vraagt de man achter de toog van de pizzeria. Woorden die werken als een toverspreuk. Zorgen vliegen de deur uit, de hemel klaart op. Ik mis het.
Ik antwoord met een standaard ‘Molto bene, e tu?’. Het is een conversatie die ik al lang niet meer gevoerd heb. Ze brengt me terug naar een tijd waar mijn omgeving niet aanvoelde als een gouden kooi. Terwijl ik mijn bestelling doorgeef, mijmer ik weg bij enkele zonovergoten herinnering. De zwoele geur van de romeinse binnenstad dringt mijn neus binnen, en mentaal sta ik op de Piazza del Popolo, blakend in de mediterrane zon.
Helaas ben ik fysiek nog steeds in Pizzeria Venice in Ganshoren, onder een gedateerd appartementsblok. Ik ben zelfs niet zeker of de man achter de toog Italiaans is. De standaardzinnetjes lijken me ingestudeerd en geforceerd, en het taaltje dat in de keuken gesproken wordt lijkt in de verste verten niet op Italiaans. Toch geniet ik intens. Ook al is het allemaal een toneeltje, met het kroezelige restaurantje als kitcherig décor, ben ik opgelucht mentaal uit mijn kooi te kunnen ontsnappen.
Mijn laatste reis dateert al van september 2020. De ervaring bij de pizzeria illustreert hoe ik sinds dan altijd op zoek ben geweest naar diezelfde zorgeloosheid en behaaglijkheid. Datzelfde intense robuuste geluk. Tevergeefs tot nu toe. Het leert me hoeveel ik van reizen hou. Hoe groot de nood is mezelf uit de dagelijkse sleur te murwen, en mijn vleugels uit te slaan.
‘Tornerò presto’ gooi ik de man toe. ‘Binnenkort ben ik hier weer’. De pizza mag dan wel middelmatig zijn, maar de conversatie is een onbetaalbare drug voor mijn gemoedstoestand. Hopelijk mag ik snel weer onbeperkt op pad. ‘Tutte le strade portano a Roma’. Alle wegen leiden naar Rome, ik hoop dat ik snel die weg mag inslaan.