Een column over de hectische verkiezingsdag in de Verenigde Staten op 3 november 2020.
Zit u op het puntje van uw stoel? U zou moeten. U bent de bevoorrechte getuige van een wereldschokkende show. U mag aanschouwen hoe een wereldrijk in elkaar stort. Te gronde gaat. Zichzelf in de voet schiet. De aflevering van deze week: Donald Trump en de blanke schaduw van Barack Obama dompelen hun land in chaos.
U kunt echter niet wegzappen, en moet en zal met afgrijzen blijven kijken. We hebben uit pure miserie enkele uren van die dinsdag doorgebracht op de ‘Election Distracter’ van The New York Times. Als enthousiaste kinderen begonnen we aan de avond, als gebroken mannen eindigden we. Weg was het vertrouwen in het ambt van ‘The leader of the free world’. En toen schoot het ons te binnen. We moeten hiervan genieten. Net als u zou moeten.
We vragen ons af of dat ook de algemene consensus was bij de Germaanse barbaren in 476 bij de val van het West-Romeinse Rijk. Misschien deed ene Bjornix Soenerix wel verslag vanuit Rome, met de boodschap dat hij het allemaal een beetje beu was. Wat moeten de Engelsen gedacht hebben in 1789 tijdens de Franse Revolutie? Of de 64 tegenwoordig onafhankelijke staten toen het Engelse Rijk zelf het eindelijk begaf? Het is een aantrekkelijk politiek schouwspel waar we nu naar kijken. Een tragikomedie, compleet met plottwists en pittige details. Een circus als het ware. En u geniet toch ook altijd van de tijgershow?
Genieten, maar onder voorbehoud. Zoals de meester van de bruingele coltrui Riadh Bahri het die nacht meende: “Deze verkiezingen zullen indirect ook een effect hebben op België.” Daarom moet u aandachtig voor uw TV gekluisterd zitten. Ze zijn namelijk de climax van een versnelling die onze maatschappij al jaren teistert.
Ziehier twee tegenstanders die letterlijk in een ‘race’ zijn gestapt, elkaar bekampt hebben en leugens de wereld in hebben gestuurd sneller dan ze ademhaalden. De twee heren moeten nu wachten op een juridische rompslomp. Zie hoe dat knaagt, kriebelt, wringt. Beiden riepen ze prematuur de overwinning uit. Er werd met rechtszaken gedreigd, er braken relletjes uit. Zij kunnen niet meer vertragen. Ze bewijzen dat traagheid slechts een idee is, bijna een spirituele stroming, en zeker niet aan hen besteed.
Maar u lijdt spijtig genoeg tegenwoordig aan dezelfde ziekte. ‘Geduld is een schone deugd’ zei onze docent zedenleer steeds tegen ons, zenuwachtig ijsberend en wachtend op zijn volgende nicotineshot. Is geduld iets wat we door het raam hebben gegooid? Het ziet ernaar uit. Dat werd pijnlijk duidelijk tijdens de sterk gemediatiseerde verkiezingsnacht.
De arme journalist die instond voor de liveblog van VRT NWS had de verplichting gevoeld zich uitgebreid te excuseren bij het publiek door de laat binnenkomende verkiezingsresultaten. ‘Monique van Facebook’ was er al zeker van dat Trump Arizona gewonnen had, waarom gaf de VRT dat in godshemelsnaam niet zo aan? De nieuwsdienst verkondigde dat ze graag haar informatie checkt voor ze tot publiceren overgaan. Surrealisme in haar puurste vorm. U verlangt snelle informatie, en negeert het belang van juiste informatie. We bewonderen die journalist. We bewonderen de nieuwsdienst om de deugd van geduld hoog in het vaandel te dragen. Traagheid zegevierde kortstondig.
Maar u snapt dat niet. U wilt kunnen opscheppen tegen uw vrienden met uw expertise over de zaak. U wist toch wel het snelste dat Arizona toch naar Biden ging. Welk excuus hebt u uit de kast gehaald toen bleek dat dat niet zo was? We zijn oprecht benieuwd. Het moet altijd maar sneller, correctheid is een bijzaak.
Ieder van u, ieder van ons, elk lid van dit team van 11 miljoen Belgen, moet vertragen. Traagheid was altijd al het nationale credo. De hedendaagse snelheid is een gevaar voor onze globale samenleving. Kijk naar deze twee kemphanen in hun eigen cocon die aan een moordende snelheid die hun omgeving vervaagt elkaar bekampen. Snelheid staat de zuiverheid van informatie in de weg. Leve de traagheid.