Bartje toch…
Ik keek afgelopen maandagochtend naar de Super Bowl. U weet wel, de hoogmis van Amerikaans chauvinisme, verstopt achter een vrij animerend en ongelofelijk lucratief spelletje. The greatest show on turf. Een licht overdreven term, ze werden immers enkele uren vooraf de loef afgestoken door Bart de Pauw, oftewel The greatest show on earth.
Hoewel hij al enkele jaren uit de branche verdwenen is, is de oude vos zijn streken nog niet verleerd. Of in dit geval, een pauw zijn veren nog niet verloren. Afgelopen zondag kwam zijn Für Elise uit, of zijn Requiem, dat zal de toekomst uitwijzen.
Dramatisch, met geforceerde sereniteit (en een aartslelijke ‘link in bio’) bracht Bartje zijn eerste getuigenis naar buiten sinds zijn zelfopgelegde verbanning drie jaar geleden. Kort samengevat: een futiel bedankje aan iedereen die aan zijn zijde staat, en de oproep om de rechterlijke macht in dit land haar werk te laten doen. Iets waar hij meteen in faalde.
Als mediafiguur bespeelt Bart al jaren zijn publiek. Het heeft hem drie jaar gekost om te beseffen dat deze zaak enkel een groter podium is, en dat u een even bespeelbaar publiek bent. Golvend op het momentum dat Delphine Lecompte enkele weken geleden creëerde met haar controversiële column, probeert De Pauw de publieke opinie te kantelen.
Lecompte’s column was goed om twee redenen. Één: ze had bekendheid, en dus een publiek. Twee: ze was niet bang om een blad voor de mond te nemen, en een controversieel idee te poneren zonder een spiertje te vertrekken. Exact de stoomlocomotief die De Pauw nodig had om zijn show op gang te laten trekken. Dit is stap één. U hoort het idee, maar weigert het voorlopig te accepteren.
Volgend in het rijtje: zijn eigen vrouw. Die speelt in op uw emotionele snaren, ondanks haar job als juriste. “Het is schandelijk hoe ze mijn man hebben aangepakt.” – om er snel aan toe te voegen dat “hij wel degelijk in fout was”. Maar dat laatste haalt de krantenkoppen natuurlijk niet. Merk op hoe dat idee van Delphine Lecompte nu emotioneel op wat bijval kan rekenen. Hoe u er soms toch mee speelt.
Tijd voor het hoofdprogramma. Net voor ik heimwee begon te krijgen naar de zondagse feelgood-berichten van Ben Weyts, past Bart de Pauw dezelfde tactiek toe. Zo haalt hij op een alledaagse zondag toch makkelijk de krantenkoppen, als dat nog geen zekerheid was. Hij komt gespeeld sereen op het toneel, en gaat helemaal voor de emotionele kant van de zaak. Hij heeft u bijna bij uw nekvel. Enkel nog een traantje in de rechtbank zou moeten volstaan en Maaike Cafmeyer “is enkel uit op bekendheid”.
Nu dat u mee bent met het schouwspel, moet ik u ook hoeden. Bart de Pauw afschilderen als een crimineel van de hoogste graad is evenmin een goed idee. De man heeft misdaden op zijn conto staan, maar de berichtgeving is buiten proportie. Uw idee is momenteel even controversieel, en geeft de oude vos enkel meer bekendheid. En wees gerust, ik ben niet de volgende Delphine Lecompte, daarvoor kan ik niet goed genoeg quizzen en ongeïnteresseerd lijken.
Daarom, geef gehoor aan zijn oproep, laat het gerecht haar werk ook effectief doen. Het ironische middel om tot dat doel te komen, is net geen aandacht aan zijn oproep geven. Wanneer een muzikant zijn geluid uitvalt, is hij immers ook maar gewoon een mens. Wees dus niet het geluid van Bart de Pauw. Rechters houden niet zo van media-aandacht. Mocht u me niet geloven, kijk eens naar Strafrechters op Canvas, oftewel The cringiest show on earth.